𝘔𝘈𝘎𝘕𝘖𝘓𝘐𝘈𝘉𝘓𝘖𝘌𝘚𝘌𝘔

𝑶𝒎𝒃𝒓𝒆𝒍𝒍𝒊 𝒂 𝒎𝒂𝒏𝒐

𝘏𝘪𝘦𝘳 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘱𝘭𝘶𝘬𝘫𝘦𝘴 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘥𝘦𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘵𝘢𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘩𝘪𝘵𝘵𝘦 𝘨𝘦𝘵𝘦𝘪𝘴𝘵𝘦𝘳𝘥 𝘱𝘢𝘳𝘬𝘦𝘦𝘳𝘵𝘦𝘳𝘳𝘦𝘪𝘯  𝘚𝘰𝘮𝘮𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘫𝘢𝘴𝘴𝘦𝘯. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘰𝘷𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘨𝘳𝘢𝘶𝘸𝘦,  𝘷𝘢𝘢𝘬 𝘨𝘳𝘶𝘸𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘨𝘦𝘥𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘬𝘭𝘦𝘥𝘪𝘫,  𝘰𝘱𝘵𝘪𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘦 𝘱𝘭𝘰𝘵𝘴 𝘫𝘰𝘯𝘨𝘦 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯,  𝘥𝘪𝘦 𝘥𝘦 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘴𝘭𝘪𝘫𝘯𝘦𝘯 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘭𝘢𝘵𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘸𝘪𝘫𝘯𝘦𝘯.  𝘋𝘦 88 𝘫𝘢𝘳𝘪𝘨𝘦 𝘷𝘢𝘥𝘦𝘳 𝘷𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘶𝘥𝘪𝘦𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥𝘪𝘯 𝘨𝘢𝘢𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘮𝘦𝘵𝘨𝘦𝘻𝘦𝘭 𝘦𝘯 𝘻𝘰 𝘣𝘦𝘬𝘭𝘪𝘮𝘮𝘦𝘯 𝘸𝘪𝘫 𝘥𝘦 𝘩𝘰𝘨𝘦 𝘵𝘳𝘦𝘥𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘴𝘶𝘱𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘷𝘦𝘯𝘵𝘪𝘭𝘦𝘦𝘳𝘥𝘦 𝘵𝘰𝘶𝘳𝘪𝘯𝘨𝘤𝘢𝘳 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘺𝘱𝘦𝘳 𝘢𝘪𝘳𝘤𝘰 𝘦𝘯  𝘭𝘦𝘨𝘪𝘰 𝘰𝘱𝘣𝘦𝘳𝘨𝘷𝘢𝘬𝘬𝘦𝘯 𝘣𝘰𝘷𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘴 𝘢𝘭𝘴𝘰𝘧 𝘸𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘢𝘬𝘴 𝘰𝘱𝘴𝘵𝘪𝘫𝘨𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯𝘢𝘧 𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘭𝘪𝘦𝘨𝘴𝘵𝘳𝘪𝘱. 𝘋𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘪𝘮𝘮𝘦𝘯𝘴 𝘣𝘰𝘭𝘭𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘳𝘶𝘪𝘵 𝘬𝘪𝘫𝘬𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘧𝘢𝘤𝘦𝘵𝘰𝘰𝘨 𝘷𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘳𝘰𝘯𝘥𝘵𝘰𝘭𝘭𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘷𝘭𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘣𝘪𝘫𝘻𝘰𝘦𝘮𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘪𝘫𝘬𝘱𝘶𝘯𝘵𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘢𝘭𝘴 𝘬𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯, 𝘵𝘰𝘳𝘦𝘯𝘴 𝘷𝘢𝘯 𝘧𝘢𝘣𝘳𝘪𝘦𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘢𝘧𝘥𝘳𝘶𝘬𝘬𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘸𝘪𝘯𝘬𝘦𝘭𝘤𝘦𝘯𝘵𝘳𝘢. 𝘞𝘢𝘯𝘯𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘮𝘪𝘬𝘢𝘥𝘰 𝘯𝘦𝘶𝘵𝘳𝘢𝘭𝘦 𝘨𝘦𝘭𝘶𝘪𝘥𝘴𝘴𝘤𝘩𝘦𝘳𝘮𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘵𝘰𝘦𝘭𝘢𝘵𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘦 𝘪𝘬 𝘬𝘳𝘪𝘰𝘦𝘭𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘮𝘪𝘦𝘳𝘮𝘦𝘯𝘴𝘫𝘦𝘴. 𝘞𝘦𝘳𝘬𝘷𝘰𝘭𝘬,  𝘴𝘤𝘩𝘰𝘰𝘯𝘮𝘢𝘬𝘦𝘳𝘴, 𝘧𝘪𝘦𝘵𝘴𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘭𝘪𝘦𝘳𝘦𝘯, 𝘢𝘶𝘵𝘰'𝘴,  𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘢𝘶𝘵𝘰'𝘴. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘣𝘭𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘷𝘦𝘭𝘥𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘥𝘦𝘬𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘸𝘶𝘪𝘷𝘦𝘯𝘥 𝘬𝘰𝘳𝘦𝘯,  𝘨𝘶𝘭 𝘨𝘳𝘢𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘱𝘭𝘢𝘢𝘵𝘫𝘦𝘴 𝘷𝘢𝘯 𝘣𝘰𝘯𝘵 𝘨𝘦𝘷𝘭𝘦𝘬𝘵𝘦 𝘬𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯. 𝘏𝘰𝘭𝘭𝘢𝘯𝘥 𝘰𝘱 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘣𝘦𝘴𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘻𝘰𝘯𝘯𝘦𝘣𝘭𝘰𝘦𝘮𝘦𝘯. 𝘝𝘢𝘯 𝘎𝘰𝘨𝘩 𝘩𝘢𝘥 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘻𝘰 𝘷𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘩𝘰𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘡𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘢𝘯𝘬𝘰𝘯𝘥𝘪gi𝘯𝘨 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘶𝘪𝘵𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘩𝘦𝘶𝘷𝘦𝘭𝘢𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨𝘦𝘳. 𝘋𝘢𝘢𝘳𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘢𝘧𝘸𝘪𝘴𝘴𝘦𝘭𝘦𝘯𝘥𝘦𝘳, 𝘻𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘦𝘳 𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘦𝘳𝘨 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵.  𝘞𝘪𝘫 𝘻𝘪𝘵𝘵𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘩𝘦𝘵 𝘱𝘶𝘯𝘵𝘫𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘰𝘯𝘻𝘦 𝘴𝘵𝘰𝘦𝘭. 𝘗𝘢𝘭 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘪𝘯. 𝘋𝘦 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘻𝘢𝘱𝘪𝘨 𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳 𝘰𝘯𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸𝘴𝘨𝘪𝘦𝘳𝘪𝘨𝘦 𝘣𝘭𝘪𝘬𝘬𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘰𝘯𝘴 𝘨𝘦𝘳𝘪𝘤𝘩𝘵. 𝘕𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘴 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘣𝘪𝘰𝘴 𝘱𝘢𝘭 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘪𝘮𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦 𝘧𝘪𝘭𝘮𝘥𝘰𝘦𝘬 𝘧𝘳𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘦𝘢𝘵. 𝘉𝘦𝘴𝘵𝘦𝘮𝘮𝘪𝘯𝘨 Aken. 𝘋𝘦 𝘳𝘪𝘵 𝘦𝘳 𝘯𝘢𝘢𝘳𝘵𝘰𝘦 𝘷𝘭𝘪𝘦𝘨𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘣𝘪𝘫. 𝘋𝘦 𝘦𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘷𝘭𝘪𝘦𝘨𝘵𝘶𝘪𝘨 𝘪𝘴 𝘨𝘦𝘦𝘯𝘴𝘻𝘪𝘯𝘴 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘥𝘳𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘋𝘦 𝘴𝘵𝘢𝘥 𝘪𝘴 𝘥𝘳𝘶𝘬 𝘦𝘯 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘥𝘳𝘶𝘬𝘬𝘦𝘳 𝘮𝘦𝘵 𝘰𝘯𝘴 𝘨𝘦𝘻𝘦𝘭𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱. 𝘐𝘦𝘥𝘦𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘱𝘳𝘦𝘪𝘥𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘰𝘭𝘨𝘵 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘥𝘦 𝘦𝘦𝘯𝘵𝘰𝘯𝘪𝘨𝘦, 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘰𝘯𝘷𝘦𝘳𝘴𝘵𝘢𝘢𝘯𝘣𝘢𝘳𝘦 𝘨𝘪𝘥𝘴𝘦𝘯. 𝘋𝘪𝘦 𝘰𝘯𝘴 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘶𝘳 𝘭𝘢𝘷𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘱𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨𝘦 𝘨𝘦𝘣𝘰𝘶𝘸𝘦𝘯, 𝘴𝘤𝘶𝘭𝘱𝘵𝘶𝘳𝘦𝘯, 𝘬𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘯𝘦𝘯. 𝘌𝘦𝘯 𝘮𝘶𝘧𝘧𝘦 𝘳𝘰𝘯𝘥𝘨𝘢𝘯𝘨 𝘪𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘳𝘢𝘬𝘦𝘯𝘥 𝘻𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘢𝘯𝘵𝘪𝘦𝘬 𝘢𝘮𝘣𝘢𝘤𝘩𝘵𝘴𝘩𝘶𝘪𝘴.  𝘋𝘢𝘢𝘳𝘯𝘢 𝘮𝘢𝘨 𝘪𝘦𝘥𝘦𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘧𝘳𝘦𝘦𝘴𝘵𝘺𝘭𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘵 18.00 𝘶𝘶𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘵𝘪𝘫𝘥𝘴𝘵𝘪𝘱 𝘷𝘢𝘯 𝘵𝘦𝘳𝘶𝘨𝘬𝘦𝘦𝘳.  𝘞𝘦 𝘧𝘭𝘢𝘯𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘢𝘥 𝘮𝘦𝘵 𝘣𝘶𝘪𝘵𝘦𝘯 𝘦𝘹𝘱𝘰'𝘴,  𝘣𝘦𝘻𝘰𝘦𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘯𝘬𝘦𝘭𝘦 𝘮𝘶𝘴𝘦𝘢  𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘰𝘦𝘵𝘪𝘦𝘬. 

𝘐𝘬 𝘭𝘢𝘢𝘵 𝘣𝘪𝘫𝘯𝘢 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘵𝘢𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘢𝘯. 𝘋𝘦 𝘳𝘦𝘴𝘵 𝘪𝘴 𝘰𝘱𝘨𝘦𝘴𝘭𝘰𝘬𝘵 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘥𝘳𝘶𝘬𝘵𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘢𝘥. 𝘏𝘦𝘵 𝘵𝘦𝘳𝘳𝘢𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘳𝘢𝘢𝘳 𝘮𝘶𝘶𝘳𝘵𝘫𝘦 𝘣𝘪𝘦𝘥𝘵 𝘶𝘪𝘵𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘭𝘢𝘯𝘨𝘨𝘦𝘳𝘦𝘬𝘵 𝘱𝘭𝘦𝘪𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘰𝘮𝘦𝘵𝘳𝘪𝘴𝘤𝘩 𝘷𝘦𝘳𝘢𝘯𝘵𝘸𝘰𝘰𝘳𝘥 𝘢𝘢𝘯𝘨𝘦𝘱𝘭𝘢𝘯𝘵𝘦 𝘣𝘰𝘮𝘦𝘯. 𝘏𝘪𝘦𝘳 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘦𝘳𝘵𝘢𝘬𝘬𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘨𝘦𝘩𝘦𝘪𝘮𝘻𝘪𝘯𝘯𝘪𝘨𝘦 𝘴𝘮𝘢𝘭𝘭𝘦 𝘻𝘪𝘫𝘴𝘵𝘳𝘢𝘢𝘵𝘫𝘦𝘴. 𝘝𝘦𝘳𝘳𝘢𝘴𝘴𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘣𝘦𝘬𝘭𝘪𝘯𝘬𝘦𝘳𝘥𝘦 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘬𝘪𝘫𝘬𝘫𝘦𝘴 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦 𝘱𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘯, 𝘬𝘦𝘳𝘬𝘫𝘦𝘴, 𝘸𝘪𝘯𝘬𝘦𝘭𝘴. 𝘝𝘢𝘴𝘵𝘣𝘦𝘳𝘢𝘥𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘶𝘪𝘵𝘦𝘳𝘴𝘵 𝘦𝘭𝘦𝘨𝘢𝘯𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘱𝘢𝘳𝘢𝘴𝘰𝘭 𝘬𝘰𝘬𝘦𝘵𝘵𝘦𝘦𝘳𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘮𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘷𝘰𝘭𝘨. 𝘡𝘰𝘢𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘭𝘦𝘦𝘶𝘸 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘱𝘳𝘰𝘰𝘪 𝘣𝘦𝘴𝘭𝘶𝘪𝘱𝘵 𝘻𝘰 𝘷𝘰𝘭𝘨𝘵 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘨𝘦𝘧𝘰𝘤𝘶𝘴𝘵𝘦 𝘣𝘭𝘪𝘬 𝘩𝘦𝘵 𝘴𝘵𝘦𝘭. 𝘡𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘥𝘵 𝘢𝘥𝘦𝘮𝘭𝘰𝘰𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦 𝘱𝘢𝘴𝘫𝘦𝘴 𝘢𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘻𝘪𝘫𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘣𝘪𝘫. 𝘡𝘰𝘳𝘨𝘷𝘶𝘭𝘥𝘪𝘨 𝘨𝘦𝘵𝘰𝘰𝘪𝘥 𝘪𝘯 𝘵𝘳𝘢𝘥𝘪𝘵𝘪𝘰𝘯𝘦𝘦𝘭 𝘑𝘢𝘱𝘢𝘯𝘴𝘦 𝘬𝘭𝘦𝘥𝘪𝘫. 𝘏𝘢𝘢𝘳 𝘮𝘪𝘯𝘶𝘴𝘤𝘶𝘭𝘦 𝘷𝘰𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘩𝘶𝘭𝘥  𝘪𝘯 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘦𝘯𝘵𝘫𝘦𝘴. 𝘐𝘯 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘴𝘮𝘢𝘭𝘭𝘦 𝘳𝘦𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘩𝘢𝘯𝘥, 𝘥𝘦 𝘢𝘭 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘱𝘦𝘵𝘪𝘵𝘦 𝘻𝘰𝘯𝘯𝘦𝘱𝘢𝘳𝘢𝘴𝘰𝘭 𝘷𝘢𝘯 𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘪𝘦𝘳𝘥 𝘊𝘩𝘪𝘯𝘦𝘦𝘴 𝘰𝘭𝘪𝘦𝘱𝘢𝘱𝘪𝘦𝘳, 𝘥𝘪𝘦 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘦 𝘣𝘭𝘢𝘶𝘸𝘦 𝘻𝘰𝘯𝘷𝘦𝘳𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵𝘦 𝘩𝘦𝘮𝘦𝘭 𝘳𝘦𝘪𝘬𝘵.  𝘏𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘪𝘵𝘻𝘸𝘢𝘳𝘵𝘦 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘬𝘵 𝘻𝘰𝘳𝘨𝘷𝘶𝘭𝘥𝘪𝘨 𝘨𝘦𝘤𝘰𝘪𝘧𝘧𝘦𝘦𝘳𝘥 𝘦𝘯 𝘢𝘭 𝘳𝘶𝘪𝘬 𝘪𝘬 𝘰𝘱 𝘻𝘰'𝘯 𝘢𝘧𝘴𝘵𝘢𝘯𝘥 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘶𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵. 𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘷𝘢𝘴𝘵  𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘧𝘪𝘫𝘯𝘥 𝘮𝘦𝘯𝘨𝘴𝘦𝘭 𝘷𝘢𝘯 𝘴𝘦𝘳𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯, 𝘫𝘢𝘴𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘦𝘯 𝘮𝘢𝘨𝘯𝘰𝘭𝘪𝘢𝘣𝘭𝘰𝘦𝘴𝘦𝘮. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘳𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘵𝘦 𝘷𝘦𝘳 𝘸𝘦𝘨 𝘰𝘮 𝘵𝘦 𝘧𝘰𝘵𝘰𝘨𝘳𝘢𝘧𝘦𝘳𝘦𝘯. 𝘊𝘩𝘪𝘯𝘦𝘻𝘦𝘯 𝘧𝘰𝘵𝘰𝘨𝘳𝘢𝘧𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘩𝘦𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘨𝘦𝘬 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘶 𝘸𝘪𝘭 𝑖𝘬 𝘥𝘪𝘵 𝘴𝘱𝘦𝘬𝘵𝘢𝘬𝘦𝘭 𝘷𝘢𝘴𝘵𝘭𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯.  𝐷𝑎𝘵 𝘣𝘦𝘦𝘭𝘥 𝘥𝘢𝘵 𝘢𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘰𝘦𝘳𝘬𝘯𝘢𝘭 𝘣𝘪𝘯𝘯𝘦𝘯𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘰𝘱 𝘱𝘭𝘢𝘢𝘵. 𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘭𝘢𝘢𝘵. 𝘚𝘱𝘳𝘪𝘯𝘨 𝘰𝘱. 𝘏𝘰𝘦 𝘴𝘱𝘶𝘳𝘵 𝘫𝘦 𝘰𝘯𝘨𝘦𝘻𝘪𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘫𝘦 𝘱𝘳𝘰𝘰𝘪 𝘢𝘧. 𝘐𝘬 𝘸𝘢𝘢𝘨 𝘩𝘦𝘵 𝘦𝘳𝘰𝘱.  𝘚𝘭𝘢𝘢𝘨 𝘦𝘳𝘪𝘯 𝘨𝘦𝘩𝘢𝘢𝘴𝘵 𝘦𝘯𝘬𝘦𝘭𝘦 𝘧𝘰𝘵𝘰'𝘴 𝘷𝘭𝘢𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘢𝘧𝘣𝘶𝘪𝘨𝘵 𝘵𝘦 𝘯𝘦𝘮𝘦𝘯. 𝘞𝘦𝘨 𝘷𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘱𝘭𝘦𝘪𝘯, 𝘳𝘪𝘤𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘩𝘦𝘵 𝘬𝘦𝘳𝘬𝘫𝘦. 𝘌𝘯 𝘯𝘰𝘨 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘯𝘦𝘵 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘪𝘵𝘵𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘣𝘴𝘦𝘳𝘷𝘦𝘦𝘳𝘥𝘦. 𝘡𝘦 𝘴𝘵𝘢𝘢𝘵 𝘰𝘱 𝘩𝘦𝘵 𝘱𝘶𝘯𝘵 𝘰𝘮 𝘮𝘦 𝘵𝘦 𝘰𝘯𝘵𝘥𝘦𝘬𝘬𝘦𝘯. 𝘐𝘬 𝘸𝘢𝘢𝘨 𝘥𝘦 𝘴𝘱𝘳𝘰𝘯𝘨 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘶𝘪𝘵 𝘦𝘯 𝘵𝘢𝘬 𝘵𝘢𝘬 𝘵𝘢𝘬. 𝐷𝑒 𝘧𝘰𝘵𝘰. 𝘚𝘭𝘦𝘤𝘩𝘵𝘴 𝑒𝑒𝘯 𝘴𝘦𝘤𝘰𝘯𝘥𝘦 𝘭𝘢𝘵𝘦𝘳 𝘥𝘳𝘢𝘢𝘪𝘵 𝘥𝘦 𝘨𝘦𝘪𝘴𝘩𝘢_𝘢𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨𝘦,  𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘸𝘦𝘴𝘵𝘦𝘳𝘴𝘦 𝘥𝘢𝘮𝘦 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵𝘫𝘦𝘴 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥 𝘦𝘯 𝘴𝘭𝘢𝘢𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘢𝘢𝘴𝘥 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘶𝘪𝘵𝘦𝘳𝘴𝘵 𝘬𝘢𝘭𝘮 𝘰𝘱 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘮𝘪𝘫. 𝘝𝘦𝘳𝘷𝘰𝘭𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘸𝘦𝘯𝘥𝘵 𝘻𝘦 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘢𝘧. 𝘏𝘦𝘵 𝘬𝘦𝘳𝘬𝘫𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘭𝘪𝘯𝘥𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘯 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘨𝘦𝘭𝘦𝘪𝘥𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘮𝘢𝘢𝘵𝘱𝘢𝘬 𝘢𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘊𝘩𝘪𝘯𝘦𝘴𝘦 𝘥𝘳𝘢𝘢𝘬.
𝘏𝘦𝘵 𝘭𝘪𝘫𝘬𝘵 𝘢𝘭𝘴𝘰𝘧 𝘻𝘦 𝘦𝘳 𝘯𝘰𝘰𝘪𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘦𝘴𝘵.

PAARLEMOER

VACUI, AERIS, LEVITAS

LEEGTE, LUCHT, LUCHTIGHEID

ꪜꪮꪮ𝘳 ꪑ𝓲𝓳ꪀ ꪑꪮꫀᦔꫀ𝘳

16 mei 1938 / 17 maart 1984

De bonte carnavalsparade versterkt het vroege lentegevoel. In café's wordt gedanst, muziek schalt door de drukke smalle straten geflankeerd door witte huizen. Op een enkeling na is iedereen kleurrijk uitgedost. Er wordt heerlijk gedronken en gegeten. Er heerst blijheid. Jij tuurt verslagen door het raam.

Een gestrande vogel bedekt met olie.

Allen brengen een toast uit op het leven. Zo gaat het elke lente gedurende vele jaren. 

Ik weet niet wat ik droeg, hoe ik rook die paarlemoerdag. Ik wist een ding. Ik moet opschieten. Als een bliksemschicht de route afleggen.

Geen ontlading van maartse buien op deze bizondere dag. De lucht wordt opnieuw geboren en kleurt zacht viooltjesblauw met bevallige hoge wolkjes die elkaar speels afwisselen.

We rijden een heel eind. 

De zandloper vertraagt door een treinreis met overstap. Daarna samen in de hortende en stotende lijnbus met piepende remmen.

Ofschoon ik elk deel van de route heel goed ken, prent ik alles opnieuw hongerig in. Ondertussen maak ik mijn reisgenoot wegwijs. Mijn hartslag versnelt naarmate we dichter bij ons reisdoel komen. Wegen kronkelen door landelijk gebied met percelen late wintertarwe, boerderijen, waarvan sommige getooid met sleetse daken. Plukjes industrie met daarboven glimmend stalen hoogspanningsmasten. Pijlen die driftig reiken naar de violette hemel brengen mij allengs thuis.

De fouragerende zwanen op de pas geploegde akkers worden witte keien in het landschap. We passeren slaperige dorpen steeds via de hoofdstraat met aan een zijde een bakker, een postkantoor, een cafétaria gescheiden door een plantsoen, een pleintje met enorme plantenbakken uitpuilend met kleurige viooltjes. Even verderop een minimarkt op de plek van een eerder opgedoekte dorpswinkel. De tijd verstrijkt hier uiterst kalm.

Bij binnenkomst is mijn thuis verlaten. De roomsoezen staan vreemd genoeg al pontificaal op tafel ons op te wachten. Hij glundert. Waarom al die haast. 

Slib van witte bloesem verwijten spoelt ongenood aan, beklijft. 

in het huis dat ladingen studentes inslikt en vervolgens weer uitkotst. 

Daar heerst op het meestal stille plein en de aangrenzende karakteristieke straat met bijpassende geveltuintjes vrolijk gekwetter en getsjilp. Ik stap op mijn studentenfiets die bij elke hobbel waarschuwt. De brandende lentezon tovert een blos op mijn gelaat. 

Jij schikt thuis de rozen extra in de gordijnen. Je dekt de roomsoezen zorgvuldig af. Daarna stap je op hetzelfde moment op jouw fiets. We hebben beiden haast.

Op weg naar elkaar.

Altijd blijkt je glas onvoorspelbaar leeg. De kaars uit geblazen. De kersenboom te kaal. De vruchten rot en aangevreten door rupsen, slakken, ratten. 

Wij, de mensen maar ook alle dieren, alles te hard voor je, te snel, te fel. Meestal vlucht je. Weg van ons, jezelf. Weg van blikken die je monsteren. Voor jou alarmerende maskers als Día de los Muertos tronies. 

Je ziet de bloemen niet. Je plukt ze niet. Je ziet de liefde niet. Zie je hun verblindende kleurenpracht niet. Ruik je ze echt niet. De parelende geuren. 

Je schrikt, slaakt een diepe zucht van vallende rozenblaadjes. De dageraad gloort dwingend. Je bent eigenlijk doodmoe. Zo moe ben je sinds lang niet meer geweest. Je haar is dof. Zelfs de sproeten in je hals wijzen mistroostig richting je borsten. 

Beneden in de woonkamer vang je gestommel op dat zich via de symmetrische planken vloerdelen een weg baant naar je slaapkamer. De metalen trap staat klaar. Na het ontbijt even samen de gordijnen ophangen.

Over de gewelfde rand van je bed kijken uitgebluste ogen je aan. Je schrikt van de drie verwelkte lege klonen van jezelf in de driedelige kapspiegel. Je huid, je vaten, de spieren eronder, worden laag voor laag afgepeld. Op wie maak je nog indruk? Zelf weet je niet eens wat er in je omgaat. Alles is vlak. Geen ruw onbeschaafd randje te bekennen. Geen deining. Stilte voor de storm die telkens in je woedt. Opkomend uit het niets. Vanuit stilstand. Als een mitrailleur. Verlamd leun je voorover bij het klotsende spetterende water van een immense waterval. Beneveld. Geveld. 

Je snuift diep je eigen angstgeur op. Je getergde hoofd verdwijnt langzaam onder het dunne geborduurde laken. De zachtglooiende sprei glijdt op de grond. 

Je likt je droge lippen nat. Voelt de barstjes. Je tong glijdt een voor een langs je tanden. Je besluit de vieze smaak van de wurgende angstaanval weg te spoelen en begint ruw je tanden te poetsen.

Met tevreden blikken keuren jullie samen de nieuwe gordijnen die de kamer verfraaien en laten herleven als een wintertuin. Een stilleven met een geelgouden gloed daarop groteske bloemen, bloeiende pioenrozen die dreigen om te vallen. Elk bloemblad bloeit open en ademt de sfeer van Hollandse meesters. 

Je lijkt gelukkig.

Straks komt het bezoek. De oudste dochter met haar vriend. Het bord met roomsoezen om de dag te vieren staat klaar. Je stapt nog even op je fiets voor een laatste boodschap in je leukste jurk daaronder je leukste ondergoed. 

Vandaag geen maartse buien.

Je oogt fris. Achter je eerder geloken ogen brandt plotseling een onuitdoofbaar vuur. Helder zie je in enkele ijskoude seconden ieder van ons zonder zanderig masker. Je ruikt geurende pioenroos. Je hand reikt.

De viooltjesblauwe lucht verglijdt in zachtroze vruchtwater. 

Je wordt opnieuw geboren.

EXODUS

Bij binnenkomst in de A-rena hoort iedereen de tijd in dagen, want nachten kennen we niet. En het jaartal van aankomst op Mars. We tellen de 11e dag, 2083. Er stranden steeds meer groepen Exodus reizigers via vluchten die er 8,5 maand over doen om zich bij ons te voegen in onze EXTREME Koepel hier op Mars. Het wordt steeds voller. Er zijn geregeld aanvaringen. Zelfs relletjes.

Op de oververhitte aarde is het momenteel gemiddeld 58 graden celcius met aleen nog smog. Mensen kunnen alleen nog kort naar buiten in hittewerende pakken gefabriceerd van Nomex en Aramide. Er dreigt een tekort.  

Ver verwijderd van de smeulende bol die ooit bestond uit weelderig oerwoud, wijde oceanen, besneeuwde bergtoppen en waar 's nachts de maan voorbij sterrenhemels via het raam mijn kamer insloop stagneert hier het groente kweken, ondanks updates en nieuwe input. Poezen zijn nu ook verboden. Honden, konijnen en fretten waren dat al. Via scans word ik elke dag 2 keer medisch gecontroleerd. Mijn oersaaie astronautenvoeding met toevoegingen die je kalm en beheerst dienen te houden is net als bij iedereen op rantsoen. Iedereen draagt inmiddels een efficiënt elektro pak met inklapbare rotor. Als ik zonder toestemming vooraf, buiten de zone hoover waar ik geregistreerd sta. Gaat het alarm af en moet ik me vliegensvlug melden. Later weer afmelden.

Ik mis ALLES. De ooit blauwe lucht. Nat dampend gras na heftig onweer. Een mengeling van geuren, orgies van dier - en mensgeluiden. Het gekroel en kopjes geven van kittige katten. Zelfs de afstraffende storm, op hol geslagen bioscoopwolken, de verhitte kanker veroorzakende aanraking van de zon gravend naar mijn diepste huidlagen. 

De stemming hier is vlak, gelaten. Iedereen kijkt verplicht op vaste uren en dagdelen de rustgevende oceaan die overal de koepel verlicht deze hele week. Volgende week volgt het oerwoud. De medische check liegt niet. Nooit. Er heerst een strict regime. Ik probeer niet na te denken over elk stramien. Robots met hun hoog intelligente brein zijn sowieso iedereen steeds vaker te slim af en wijzen je ongestoord terecht. Zó leef ik eigenlijk geen leven. Terug is geen optie

HYDRANGEA -

PROOST OP EEN

HEERLIJK LEVEN 

Het beperkende leven van de batterij duurt even. Het vogeltje vliegt overal heen. Mooie foto ijl je kotsmisselijk. Fab Nancy. Het hart zal nog veel pijn lijden. Zo zit hij sinds tijden in de trein. Een hectische tijd. Rood baseball shirt. Geen okselfris. Pavarotti klinkt ergens uit een tablet met enorme oorschelpen.Goede verknalde morgen. Dit was heerlijk katerig ontwaken op de snelweg. Kassa nr. 4 uw wisselgeld. Je hebt mot met de regen. Je bent boos, maar luistert. Het Venetiaanse balkon krioelt met duiven. De kater knijpt verveeld zijn ogen dicht en strekt zich lui uit. Stiekem gluurt hij uit zijn ooghoeken naar de 2 zilvergrijze met blauw groene veren voor hem die snavelend ruzie maken tussen het holle metalen geluid van klokslag 12. Ondernemerschap in het Valkenboskwartier. Missie storytelling. Hanteer gereedschap uit het schap. Werk in uitvoering. De deur klemt. De trap helt. De ruit is kapot en er staan spiegelloze spiegels. Hij ruikt weer even de geur van de wilde gele roos.Weken van transcendente meditatie gaan als voorbereiding aan zijn comeback vooraf. 10 dagen geleden ben je voor het laatst gezien. Je verkrampte en stond te wachten tot je pech kreeg. Bij terugkomst wilde ze bij je aankloppen. Zijn Tintoretto clownspak is te klein. Voor zijn zwangere vrouwenlijf. Hij danst zijn veranderend lijf 2 liter lichter. Het pak plakt als hij kwijlend in slaap valt. Gratis koffie met dodelijke wolfskers. Onbeperkt treinen denkt de vreemde in het refurbished safehouse dat reeds 2000 keer verkocht werd. Je hebt je een nieuw kapsel laten aanmeten. Net voor de 4de keer op weg naar bed. Ga je van de weg af. Niet chantabel, noch interessant. Slapen zonder pechhulp deze keer. We zoeken allen schakend een vriend die met de trein komt. Bedenk als je 's nachts naar de hemel kijkt: het komt goed. Haal gewoon adem. In en uit. Ik kom ooit terug verzucht hij, terwijl ze de hoorn neerlegt in haar super zonnig topje. Ze lijken getrouwd. Het is 1.52 AM. Waag een kans. Wat is jouw droom? Het is nooit de juiste tijd. Je herkent liefde pas wanneer het ooit zo volle terras verlaten is. Een nijlpaard eet nooit netjes yoghurtijs met sinaasappelsmaak. Je bent een keiharde rocker. Een player. Kom bij het vuur. Het steekspel begint. Elke werkdag glijdt voorbij. Achter zijn brillenglazen volgt hij alle vrouwelijke contouren. Elk beeld verlamt tijdelijk zijn netvlies. Het kerft elke vezel in zijn lijf. Bellissima, hij gooit zijn baseballpet omhoog. Gelijktijdig in koor: je weet toch ...Ze blozen en lachen de spanning weg. Ze vormen een verliefd stel dat stadsfietst naar het Zuiderpark. Zijn fiets trapt geregeld door. Een harde klap. Raar gezicht. Lichtelijk gehandicapt overhangend in digitale repeat. Hij maalt er niet om. De zogenaamde family man met volmaakt leeg kinderzitje. Zijn ontelbare boeken zijn zijn kinderen. Hij stopt ze overal diep in de megazakken van zijn jas. Zodat men niets mist kijkt men spraakmakende E ster tv fragmenten. Never gonna tell you lies and hurt you óf gewoon Aïda. Stelp bloedende hartenogen. Deel de beste bollende verkoopcijfers. Triangelvormige insecten kruipen in het sensationele brein. Vers vermalen hersenhelften. Highfive. In tranen met Alarmcode 3.Want hij houdt van haar en zij op haar eigen manier, die nooit de zijne zal zijn. Voorzichtig orkestrerend: Slaap je ooit uit? Je hebt toch alle antwoorden. Bestaan wij ergens nu? Je kent toch alle vragen. Kom op één drankje maar. Je houdt van haar lippen. Van haar ogen. Denk verdomme een keer in mogelijkheden. Niet zomaar een vakantie die 30 jaar lang duurt gemaakt van steen. Je hebt haar gezien, gehoord, geroken. Aanstaande zaterdag is de trekking. 2000 graden. Nog boeit het niet welke wilde zwaan aanspoelt. Je hebt het lef van een dief. Smelt het staal in het hete vuur. Er is nooit een vijver geweest.Ga je ooit nog bellen. Roept er niemand encore. Praat, terwijl je opgesloten zit in je belfabriek met occulus voucher. Sommigen hebben het druk en geen manieren. Intraveneuze vrouwenveelvraten. Sommigen komen voor een upgrade. Sommigen blijven harteloze schutterende losers. Niets is glamoureus. Alles eindeloos. Komt dat omdat de verbinding steeds wegvalt? Simpel complex lomp moedeloos achtervolgen. Vehikels. Ze draaien ons nummer op gereserveerde stoelen. Iets nadert het hart. Wacht. Een verrassing voor je. Puccini. Klaar voor het grote duet? Perform je zelf. Is het daadwerkelijk de bedoeling dit: een tropisch eiland in je slaapkamer. Kraswerend ontworpen design? Hij gaat door het lint. Vermoordt een agent met brandstofinjectie. Geef Freejump de sporen. Schiet aan flarden. Alles in orde? Verse weidemelk kaas, even genieten. Nooit meer een stinkende afvoer. De tablet wordt opgenomen via het maag darmstelsel.. Ondraaglijk lege onvervulde levens. Nachtdromende dagdromen lessen geen enkel dorstig verlangen. Gewond als een angstig massaihert. Bevend voor het leven. HG doet met je ziel wat het belooft onder je kanten korset uit Nîmes. Super hero toont je alles. Je valt van de steiger. Een doodsmak en je pijl en booghart verandert in een schitterende diamant. Een precisie auto van de zaak op een autoloze klittenbandloze zondag neem je haar in je armen. Midden op straat. Hydrangea vertrekt. Ze gaat je missen. Wanneer de koffie sputtert zoekt ze nieuwe Hollandse duik beloften. Proost op een heerlijk leven.