VLINDERVLEERMUIS VLOERT HOORNAAR

De bel klinkt dit maal anders. Het schelle geluid dringt diep door in zijn in alcohol geweekte hersens. Verbaasd ziet hij wie er aanbelt. Drank maakt aanvankelijk sloom, maar hij stormt als door een hoornaarzwerm achtervolgd de trappen omlaag. De verdwaalde afdrukken van zand en geelbruine sporen gelekt bier worden zo hard aangestampt. Als een ranke hazewindhond spoedt ze zich over het strak aangelegde fietspad. Van een afstand ziet ze soms in een fotoflits verlaten ramen, gesloten gordijnen. Nooit hem. Wanneer haar tuin erom smeekt of als zijn geld weer eens op is, doemt zijn lange gestalte uit het niets op.  Een hap gezond kleurrijk voedsel. Verrukkelijke krokant dampende zalmquiche. Gemengde salade, royaal gegarneerd met sneeuwwitte geitenkaas en bloedrode cherrytomaat. Dát en zijn zucht wijzen hem linea recta de weg. Het ultieme excuus elkaar nauwlettend onder een vragend vergrootglas te leggen. Haar blik is nog altijd scherper dan de middagzon. Ze kijkt dwars door hem heen door het onlangs vervangen dubbel HR glas van de voordeur. Ze lijkt tengerder.  Hem echt nodig te hebben. Na zijn zoveelste blik bier bemerkt zijn tong dat zijn gedachten niet geheel synchroon verwoord raken.  De te knusse auto spoedt zich naar waar een mengeling van plantengeuren zijn neus en malende gedachten zwaar test. Op een ladder bevindt zich de man. Licht zwaaiend leunt hij met afwisselend jeugdige bravour en een zweem van bibberende angst tegen de gevel. Het geheel oogt verre van stabiel. Op flinke hoogte bevindt zich een smal geopend kiepraam. Zijn tengere vingers creëren onverwacht snel en efficiënt ruimte. Lenig wurmt zijn slangenlichaam zich door de smalle opening. Vanaf zijn navel en bekken stroopt vel zich pijnlijk tergend op. "F*cking doe het!!!** ", flitst vlindervleermuisachtig door zijn hoofd. Op zijn kop hangend tracht hij in een split second zijn gelaat en inmiddels super actieve hersenpan met één hopeloze armbeweging te beschermen. 

Vervolgens volgen filmfragmenten elkaar razendsnel op. De raket nadert de aarde door de dampkring en stort tenslotte neer. Geen parachuut. Geen rem. De tere luxaflex blijft wonder boven wonder ongerept. Wezenloos verlamd op de kille vloer duurt het even, voordat hij zich herpakt. Ondanks venijnig traag opkomende pijn en beurse plekken loopt hij redelijk vitaal de trap af naar de hal beneden. Het sluitwerk klikt. Plechtig opent hij de zware voordeur. "Vergeet je sleutel niet, mamsie." Breed grijnzend loopt hij haar voorbij. Zijn blik richting de wulps bloeiende erehaag hortensia's. Het hek sluit. Een hond laat zijn baas uit. Onnodig blaast op afstand een agressieve zwaan. Hij fluit. Het pad leidt in luttele minuten naar de deur met vernieuwd HR dubbelglas met hoge isolatiewaarde met daarin zijn silhouet. De ramen ogen verlaten. Als vanzelf openen de gordijnen zich.

PLATINABROOD De knipperende zwart witverlichting verblindt haast mijn zicht op de deinende menigte. Door de optrekkende mist zie ik enkele bekende gezichten die me verbaasd aanstaren. Mijn haar heb ik genadeloos de avond ervoor - The Doors en Ferry Maat met zijn Soulshow brachten me niet van de wijs  - onuitwisbaar platinablond geblondeerd. In een ministaartje met lichtoranje toefje trek ik ten strijde.  XXL blond trekt veel bekijks. Achtervolgd  en aangesproken worden door een regelrechte kopie van Bowie geeft een vreemd gevoel.  Bowie's statuur en blonde anarchistische kuif. Levensechte tweekleurige irissen. Hij blijkt idd gek van Bowie, van make up. Eloquent met ironie en wordt later architect. De hele avond swingen we. Saturday Night, Still believe, I Never be clever en I love you like I love myself linea recta uit Brood's onbetaalbare strot die vlak naast ons optreedt. Lademacher virtuoos aan zijn zijde op gitaar. Een podium ontbreekt. Voorop opzwepend de extraverte schaars geklede dames. Zijn onafscheidelijke meeblèrende sensueel uitgedoste bombita's. Herman Mr. wild romance himself met zijn zwarte achterovergekamde haar, achteloos stoer in een mouwloos shirt steelt dwingend de show. De toekomstige architect zijn bedconstructie bungelt aan giga ijzeren kettingen met daaraan brede steigerplanken bevestigd. Daarop de matras. Ik bespeur vooral diep onder me veel gapende angstaanjagende ruimte. Daarin een erker met jalouzieën die het licht dempen van de straatlantaarn aan de voorzijde. Verder glimpen van muren met doorbuigend glas. Daarop boeken, lp's. Ingetogen antracietkleurig tapijt. Bij de erker inmiddels enigszins verschoten. Verder less is more. Ride like the wind dans ik als volleerd ballerina Penny de Jagerachtig voor de antieke spiegelkast met daarin de reflectie van de flamingo die me bezwerend aankijkt vanaf de lp hoes. Op een poot jongleert het sierlijke beest. Daarboven in grote knipogende blokletters Christopher Cross. Mijn hart bonkt. Onmerkbaar is de actieve vrijdag in de  zoete zaterdag overgegaan. Dat  weekend flaneren we slaapdronken door de stad. Slalommen door een oerwoud van romantiek. Hoog opgetorste immense vazen en potten bovenop cederhouten en metalen kolommen met de meest exotische wuivende kelken en kleuren met geuren die onze hersens bedwelmen. Bowie's voorkeur voor wilde boeketten met uiteenlopende bloemen is aandoenlijk. Mijn vrijgevochten geest en ik halen samen broodjes bij de bakker.